Afscheid Miep Diekmann

Bij gelegenheid van het toekennen van het erelidmaatschap van de Haagse Kunstkring, 8 juni 2014, werd -in opdracht – van Miep een tekening gemaakt door Pien Hazenberg; Dolf Verroen onthulde de tekening met een korte rede.

Op zaterdag 15 juli 2017 namen familie, vrienden, collega’s en lezers afscheid van Maria Hendrika Jozina (Miep) Diekmann (26 januari 1925 – 9 juli 2017) in het crematorium Haagse Duinen.
Bij die gelegenheid sprak haar oudste zoon Matthijs (geb. 11 februari 1949) een opmerkelijke rede uit. Hij tekende de spanningsvolle verhouding tussen moeder en zoon over vele jaren, de mooie ervaringen die hij met haar deelde, en zijn en haar inspanningen om achter het ‘beeldmerk’ Miep Diekmann vandaan te kruipen. Pijnlijk genoeg moest de familie op 15 december 2017 afscheid nemen van Matthijs (11 februari 1949 – 10 december 2017). [Aart G. Broek]

Afscheid Miep Diekmann

door Matthijs Kamphoff

Als een goede zoon van mijn moeder kan ik het niet nalaten om zo af en toe iets schokkends in de groep te gooien. Miep kon dat uitstekend – ze had het gecultiveerd – maar het zat ook in haar genen. En dus ben ik al een leven lang bezig om de kracht van dat ene gen een beetje te leren temperen. Maar soms moet het er toch even uit.  Zou je mij bijvoorbeeld vragen of ik vandaag verdrietig ben, dan zou ik antwoorden: ‘Nee, ik ben niet verdrietig! ’ Wel heel emotioneel, maar ‘verdriet’ is niet het goede woord daarvoor. En, nóg schokkender: misschien voel ik, ergens diep in mijn hart, wel iets van blijheid.

Ja, blijheid – want de wereld waarheen Mieps geest nu is vertrokken, is een wereld  waar zij bevrijd zal zijn. Bevrijd, niet alleen van het versleten en geschonden lichaam waarin zij de laatste maanden van dit leven doorbracht. Maar bevrijd ook van haar zelfgekozen noodzaak om ‘Miep Diekmann’ te zijn.

Miep Diekmann was, een tijdlang, vrij bekend. In haar werk als schrijfster realiseerde zij dingen die de aandacht trokken. Zij ontving prijzen en werd veel geprezen, maar voor al dat ‘geprijs’ werd ook een prijs betaald. Niet alleen door haar naasten en dierbaren, maar – op de keper beschouwd – ook door haarzelf. Zo ontwikkelde Miep, helaas, de bijzondere eigenschap dat zij altijd gelijk had. Dat waren anderen natuurlijk niet altijd met haar eens, maar dat maakte voor haar niet uit. In dezelfde lijn bleek het voor haar ook heel moeilijk om ‘sorry’ te zeggen. Dat had ik soms best wel even van haar willen horen, maar in mijn aanwezigheid kreeg zij dat woord nooit over haar lippen – tot voor kort.

De afscheidsrede is verder te lezen op de website Neerlandistiek, 24 december 2017, eveneens opgenomen in Antilliaans Dagblad, 20 januari 2018.

Ter nadere informatie: het schrijversprentboek over Miep Diekmann, Ogen in je achterhoofd (Den Haag, 1998), is nog tweedehands verkrijgbaar en digitaal beschikbaar op de DBNLwebsite. Over de inspanningen om tot een biografie van Diekmann te komen, zie ‘Werken aan een biografie van Miep Diekmann: de kenau van de jeugd- en kinderliteratuur’, een pagina op deze website (verschenen in Literatuur Zonder Leeftijd, 2013). Voor een uitgebreid In Memoriam, zie deze pagina op onze website.

Foto’s © Aart G. Broek / Klasse!

 

 

Dit bericht is geplaatst in biografie- & archiefbezorging, Nieuws. Bookmark de permalink.